De snelle vooruitgang in wetenschappelijke kennis verandert de manier van bouwen. Hoe komen de bouwers van schepen aan nieuwe kennis?

Door de industriële revolutie in de negentiende eeuw was de wereld rond de eeuwwisseling in een technologische stroomversnelling gekomen. In de scheepsbouw betekende dat steeds grotere en modernere werven, nieuwe technologieën als de stoommachine en de dieselmotor, maar ook een steeds grotere rol van wetenschappelijke kennis bij het ontwerpen van schepen. In Nederland had het technisch onderwijssysteem moeite met het bijhouden van al die veranderingen. Ondertussen moesten de werven wel voldoen aan de vraag naar steeds modernere en grotere schepen die de scheepvaartbedrijven bestelden. Maar hoe kwamen bouwers dán aan hun kennis? Veel praktijkkennis werd vooral overgedragen op de werf zelf, tegelijkertijd deelden technici onderling hun kennis in organisaties die bestaan tot op de dag van vandaag. Denk aan een beroepsorganisatie die toen bekend stond als de Vereniging voor Technici op Scheepvaartgebied. En hier in Rotterdam werd het Nationaal Technisch Scheepvaart Museum een bruisend middelpunt waar scheepsbouwers en toekomstige scheepsbouwers hun kennis ophaalden. Een tijdschrift als Schip en Werf zorgde voor de verspreiding van de nieuwste kennis op scheepsbouwgebied. De Technische Hoogeschool in Delft en het Nederlandsch Scheepsbouwkundig Proefstation in Wageningen, nu wereldwijd bekend als MARIN, waren de belangrijkste wetenschappelijke kennisbronnen.